24.Bartuś Cardigan, cz.4

Haj (celowo).
Dziękuję za komentarze z poprzedniej notki i dziękuję, że notka Wam się podobała. <33 Wydaje mi się, że w większości podoba Wam się mieć mniej LPS, ale to nawet słusznie. Mam nadzieję, że utkwi coś z niej w pamięci. ^^

Hmm... dzisiaj bez jakichś większych wstępów... Bartuś Cardigan. :D

Bartuś  Cardigan

cz.4

pt."LPSWaterfall - miasto cudów"

Bartek z początku nie wiedział, jak powinien zacząć historię o sobie... "Pewnego razu zobaczyłem samochód i dostałem się za nim aż tutaj?", nie, to z pewnością nie pasowało. Wreszcie poukładał myśli i zrelacjonował jak najprościej pozostałym dzieciakom swoją historię, pomijając fakty o znienawidzeniu siebie przez innych rówieśników i zostawieniu matki bez słowa. Kiedy skończył, zauważył, że jego język już prawie całkowicie wysechł. 

Kiedy ostatni raz piłem? - Pomyślał gorączkowo, a zanim znalazł przerażającą odpowiedź na to pytanie, kotka pochwyciła go mocno za ramię i przytrzymała.

- I dostałeś się aż tutaj? - powiedziała nie dowierzając. - To przerażające! I co masz teraz zamiar z tym zrobić?

- Muszę odnaleźć ten samochód i uratować kociątko, chyba proste, prawda? - zakpił lekko poirytowany, a następnie odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku miasta

- Byłem pewien, że zechcesz pójść z nami - oznajmił bez entuzjazmu bulldog

- Przecież wy nie rozumiecie moich problemów! - krzyknął Bartek i odwrócił się natychmiast. - W czym możecie mi pomóc? W bawieniu się w berka? Czy przynajmniej pomożecie mi jakoś zlokalizować czarne auto wiozące kotkę i zbombardujecie je ze śmigłowców, co?

- Nie - odparła ponuro kotka. - Damy ci jeść.

***

Nowo poznane dzieciaki, mianowicie: mały kangur, średniego wzrostu kotka i mocno zbudowany bulldog zaprowadziły Bartka do miasta. Dużo różniło się ono od dobrze znanej mu jego "Małej Ojczyzny", LPSLandu, bowiem raczej nigdy nie wyjeżdżał do innych miast. Z początku wygląd LPSWaterfall zaparł mu dech w piersiach. Z daleka miasto nie prezentowało się tak wspaniale, jak teraz. Domy były poukładane w dość sporych odległościach od siebie, każdy miał swój wielki ogród, a nawet w większości własny basen. Bartkowi zawsze wydawało się, że to dość skromne miasto, ale teraz zmienił zdanie. Były w nim bardzo szerokie ulice, a chodniki były wyłożone granitem. Z początku mały corgi czuł się bardzo nieswojo, bo wszystkie budynki były raczej niskie z przesadnie dużymi i jak się wydawało - silnymi - dachami.

- Dlaczego te budynki są takie... nietypowe? - zapytał w końcu oszołomiony Cardigan.

- Widzisz tą górę? - zapytała kotka wskazując palcem. - Tam? 

Dopiero teraz Bartek to zauważył. Na drugim końcu miasta roztaczała się wielka góra z której spadał olbrzymi wodospad. 

Faktycznie, w końcu to LPSWaterfall! - Uświadomił to sobie nareszcie, jednak kotka mimo wszystko nie odpowiedziała mu na jego pytanie.

- Ale, budynki... - zaczął, a ona od razu mu przerwała.

- W razie czego, jakby groziła nam powódź. Musimy mieć silne i szczelne budynki, abyśmy się w razie czego nie potopili - ujawniła bez większego entuzjazmu, jakby była to całkowicie codzienna rzecz. - Dlatego właśnie u nas w mieście, mimo jego wielkich rozmiarów, nie ma olbrzymich wieżowców, a w jednej szkole jest tylko 6 klas, bo są tak małe.

Bartek dopiero zaczął przetrawiać jej słowa, próbując poukładać to sobie w wyobraźni, kiedy bulldog podszedł do jakiegoś budynku i mocno zastukał w drzwi. Coś w środku zaczęło się ruszać, aż w końcu drzwi otworzyły się z lekkim trzaskiem. Na środku stał niewielki królik z wielkich okularach.
- Któż to jest? - rzucił szybko bez przywitania.
- Cześć, Wiktor. - rzucił pośpiesznie bulldog - zobacz, kogo tu mamy!
- Kto to jest? - zapytał poprawiając okulary
- Udał się na poszukiwanie zaginionego kociątka, jest bohaterem! - zaczęła zachwalać go kotka, a Bartek poczuł, że się rumieni.
- Dzieciaki, dajcie mi spokój, nie mam czasu na takie brednie! - już miał zamknąć drzwi, kiedy wreszcie odezwał się mały kangurek
- Nawet nie pozwolisz nam wejść? - krzyknął piskliwym głosikiem
- Dobra, właźcie - rzucił. - Ale powiedzcie swojemu nowemu koleżce, że nie  może tutaj nic ruszać!
Bartek z początku poczuł się, jakby wszedł do jakiejś wielkiej biblioteki. Ze wszystkich stron otaczały go wielkie półki, na których znajdowało się mnóstwo książek. 
Czy tak samo skończą kujoni z naszej szkoły? - Od razu przeleciało to przez myśl Bartkowi i na samą myśl przeszedł go dreszcz. Lubił czytać i nawet się uczyć, ale nigdy nie chciał robić ze swojego pokoju wielkiej, zakurzonej biblioteki, gdzie nie można nic ruszyć.
- Co chcecie? - zapytał Wiktor i usiadł na bujanym fotelu, kierując swoich gości na małą kanapę, obok małego stolika do herbaty. 
- Potrzebujemy twojej mądrej rady - powiedziała przychylnie kotka
- Jakiej? - zapytał. - Coś dotyczące tego... corgiego?
- Owszem - odburknął bulldog. - Ten mały corgi, nie jest taki, jak ci się wydaje. Udał się sam na poszukiwanie zaginionego kocięta, które jakiś przestępca porwał do czarnego auta. Podobno przejeżdżał on przez nasze miasto, a przynajmniej tak mu się wydaje. Wiemy, że jesteś bardzo mądry, więc może pamiętasz, czy... ostatnio mówili o czymś takim w wiadomościach?
- W wiadomościach? - zapytał kpiąco. - Nie trzeba być mądrym, aby oglądać wiadomości! Jak nazywała się matka tej kotki?
- Ona była Roretta May, a jej córka... yyy... Kelly May - powiedział drżącym głosem Bartek, nieco bojąc się owego Wiktora
- A wiem, coś niedawno o tym słyszałem. - odparł w zamyśleniu, drapiąc się po brodzie i spoglądając na sufit. - Przypuszczają, że porwał ją Rufus Adams.

c.d.n. 

_____________________________________________________
Kolejna część już niebawem. ^^

Pozdr,

BM